کاربرد آماده سازی سطح ریشه با تتراسایکلین هیدروکلراید در روشهای درمانی تحلیل لثه در مطالعاتIn vitro  نتایج مثبتی را نشان داده اند. همچنین بررسیهای بالینی نسبتا اندکی با این روش در همراهی با پیوند بافت همبند آزاد انجام گرفته است. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر آماده سازی سطح ریشه با و بدون تتراسایکلین هیدروکلراید بر میزان پوشش ریشه توسط پیوند بافت همبندی آزاد تحت مخاطی پایه دار بود.در همین ارتباط سی مورد تحلیل لثه CL I میلر به صورت قرینه در 15 بیمار (متوسط سنی 48 سال) در این کار آزمایی بالینی کنترل شده مورد بررسی قرار گرفتند. در هر فرد به طور تصادفی یک نقص تحلیلی با روش جراحی پیوند بافت همبندی آزاد تحت مخاطی پایه دار به شکل Thickness full SPCTG همراه با آماده سازی سطح ریشه با تتراسایکلین هیدروکلراید درمان گردید. گروه SPCTG+TTC و نقص تحلیلی طرف دیگر به روش جراحی SPCTG به تنایی درمان شد. (گروه (SPCTG. پارامترهای بالینی زیر قبل و سه ماه بعد از جراحی محاسبه و ثبت گردیدند. ارتفااع تحلیل، عرض تحلیلی، ارتفاع لثه کراتینیزه، عمق شیار لثه و حد چسبندگی بالینی. دو پارامتر عرض پایی (قبل از جراحی) و ارتفاع دهیسنس استخوانی (در حین جراحی) نیز اندازه گیری شدند. تغییرات داخل گروهی و بین گروهی قبل و بعد از جراحی با کمک آزمونهای آماری آنالیز شدند. میزان سطح پوشش یافته توسط نرم افزار Autocad محاسبه گردید.متوسط پوشش ریشه به دست آمده در گروه SPTG+TCC و SPCTG به ترتیب 99% و 97% بود و متوسط سطح پوشش یافته در این دو گروه به ترتیب  2.62+11.83میلی متر مربع و 1.36 + 6.78 میلی متر مربع بود و تفاوت هر دو مقادیر معنی دار بود (هر دو (p<0.05. موارد پوشش کامل ریشه در گروه SPTG+TCC و SPCTG، 86.7% و در گروه SPCTG 53.3% بود. تغییرات سه ماه ارتفاع میدباکال تحلیل، عرض تحلیل، ارتفاع لثه کراتینیزه و حد چسبندگی بالینی در هر دو گروه SPTG + TCC و SPCTG از نظر آماری معنی دار بود(P<0.05) . کاهش عمق شیار لثه در گروه SPTG+TCC، سه ماه بعد از جراحی معنی دار نبود (P<0.05) اما در گروه SPTG این کاهش معنی دار بود(P>0.05) . در مورد تغییرات عمق شیار لثه، ارتفاع میدباکال تحلیل، عرض تحلیل، ارتفاع لثه کراتینیزه و حد چسبندگی بالینی اختلاف محاسبه شده در بین دو گروه تفاوت معنی دار نبود.(P>0.05)  ارتفاع تحلیل در هر دو گروه رابطه معنی داری با میزان پوشش داشت(P<0.05) . ارتفاع میدباکال تحلیل در هر دو گروه ارتباط معنی داری با درصد موارد پوشش کامل ریشه نداشت(P>0.05) . میزان عرض تحلیل، ارتفاع دهیسنس استخوانی و عرض پایی در هر گروه با میزان پوشش ریشه رابطه ای نداشتند(P>0.05) . میزان حساسیت به پوار هوا قبل و بعد از عمل در هر دو گروه مشابه بود (P=ns). کاهش این حساسیت در گروه SPTG + TCC بعد از عمل معنی دار بود(P<0.05) . اما در گروه SPTG معنی دار نبود (P=ns). میزان حساسیت به سوند قبل و بعد از عمل در هر دو گروه مشابه بود، هر چند در هر دو گروه بعد از عمل این حساسیت کاهش یافت. تفاوتها بین گروهها و نه داخل گروهها قابل توجه نبودند(P=ns) .افزایش پوشش ریشه، سطح پوشش یافته و همچنین 86.7% پوشش کامل ریشه در گروه SPTG + TCC نسبت به گروه SPCTG، 53.3% می تواند انعکاسی از اثرات مطلوب کاربرد تتراسایکلین در این روش جراحی بوده و کلینیسین های دیگر را تشویق به استفاده از این ماده شیمیایی نماید.

مقدمه: اغلب، زیست مواد به گونه ای طراحی می شوند که توده آنها دارای خواص مکانیکی مناسب باشد و سطحشان با هدف تامین ویژگی های مناسب تغییر یافته باشد.روش بررسی: یکی از روش های نوین برای تغییر دادن خواص سطوح، استفاده از لیزر است که از جمله روش های کنترل پذیر و انعطاف پذیر به شمار می رود. لیزر در آماده سازی سطوح، خواص منحصر به فردی دارد. تشعشع الکترومغناطیس پرتو لیزری در لایه های اتمی سطحی مواد اوپک (مانند فلزات) جذب می شوند و چیزهایی مثل جریان گاز داغ، جریانات گردابی الکتریکی و حتی تشعشعات پراکنده نیز دیده نمی شوند. در واقع، می توان با لیزر انرژی را در موضع دلخواه اعمال کرد. ویژگی های دیگر لیزر عبارت اند از: تمیز بودن شیمیایی، نفوذ کنترل شده حرارتی و لذا کنترل تغییر شکل، منطقه کنترل شده اعمال حرارت، نیاز کمتر به ماشین کاری بعدی، انجام کار بدون تماس و از راه دور و قابلیت اتوماسیون. با توجه به کاربرد روزافزون آماده سازی های سطوح با هدف ایجاد موادی که همزمان دارای خواص توده ای و سطحی مناسب باشند، لیزر نیز در این مسیر توانسته است نقش مناسبی ایفا کند.یافته ها و نتیجه گیری: برخی از کاربردهای این فناوری عبارت اند از: الگوسازی لیزری، نشاندن سرامیک های زیست سازگار توسط لیزرهای پالسی PLD / Pulsed laser deposition، تبخیر به کمک ماتریس با لیزرهای پالسیMAPLE  و نوشتن مستقیم با آن MDW، آماده سازی لیزری سطح برای بهبود خوردگی، گرفت (پیوند) لیزری، آماده سازی لیزری پوشش های هیدروکسی آپاتیتی پلاسما اسپری شده، که درباره این روش ها توضیح داده خواهد شد.

زمینه و هدف: سلولز میکروبی تولید شده از باکتری استوباکتر گزیلینوم یک محصول بی ضرر باکتریایی بوده که ویژگی های منحصر به فردی به عنوان یک پانسمان ایده آل داشته و لذا تحقیقات زیادی بر روی آن صورت پذیرفته است. هدف از این تحقیق بررسی توانایی این فرآورده زیستی در جذب و رهایش تتراسایکلین هیدروکلراید می باشد. اثبات این توانایی زمینه را جهت تولید یک پانسمان حاوی آنتی بیوتیک از سلولز باکتریایی میسر می سازد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، ابتدا قطعات سلولز به منظور جذب تتراسایکلین هیدروکلراید در محلول مائی آن غوطه ور شده و سپس فرآیند رهایش در دو محیط آب مقطر و نرمال سالین مورد بررسی قرار گرفت. جهت ردیابی این آنتی بیوتیک در طول فرآیندهای جذب و رهایش، از روش اسپکتروفتومتری ماورا بنفش استفاده شد.یافته ها: پس از بررسی داده ها مشخص گردید که سلولز باکتریایی دارای توانایی بالایی در جذب تتراسایکلین هیدروکلراید بوده و می تواند آنرا در محیط مرطوب رها سازد.نتیجه گیری: با توجه به برتری های سلولز باکتریایی نسبت به پانسمان های سنتی، نتایج این بررسی زمینه تحقیقات بیشتر جهت تولید یک پانسمان ایده آل حاوی آنتی بیوتیک از این فرآورده میکروبی را میسر می سازد.

سابقه و هدف: فرآیند ترمیم ناحیه پری اپیکال، بعد از انجام درمان اندودنتیک به عوامل متعددی بستگی دارد که مقدار دبری وارد شده به بافت پری اپیکال متعاقب درمان اندودنتیک از جمله آنهاست. کاهش میزان خروج مواد اضافی از انتهای کانال دندان در کاهش واکنش التهابی پس از آماده سازی کانال موثر است. هدف از این مطالعه، مقایسه سه روش آماده سازی کانال step back] دستی، (Endolift balanced force) روتاری و crown down (Profile) روتاری] بر میزان خروج دبری از انتهای ریشه بود.مواد و روشها: شصت دندان کشیده شده تک ریشه قدامی و پرمولر به روش غیر تصادفی ساده (sequential) انتخاب شدند. دندان های انتخاب شده، بر اساس قطر فورامن اپیکال، طول ریشه، انحنای ریشه و نوع دندان در سه گروه یکسان قرار گرفته و پس از آماده سازی کانال با تکنیک های نامبرده، وزن دبری خارج شده از انتهای اپکس، به روش Montgomery، با دقت 5-10 گرم اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 13 و با آزمون های ANOVA و Post-Hoc انجام گرفت.یافته ها: میانگین وزن دبری خارج شده در گروه balanced force ,step back و crown down، به ترتیب عبارت بودند از: 0.21±0.39، 0.09±0.22 و 0.12±0.26 میلی گرم که حاکی از تفاوت معنی دار بین این روشها بود (P<0.05). تفاوت معنی داری بین دو روش balanced force و crown down مشاهده نشد؛ در حالی که تفاوت روش step back با دو روش مذکور معنی دار بود.نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد میزان دبری خروجی در آماده سازی کانال ریشه در روش step back, بیش از روش های balanced force و crown down می باشد.

این آزمایش با هدف بررسی تاثیر هیومی پتاس در افزایش سطح تحمل به شوری گیاه پوششی فیلا (Phyla nodiflora L.) بر اساس ویژگی های مورفوفیزیولوژیک انجام شد. طرح کرت های خردشده در یک آزمایش گلخانه ای با دو عامل به صورت بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. کرت اصلی شامل شوری کلرید سدیم در 5 سطح مختلف (صفر، 4، 8، 12 و 16 دسی­زیمنس بر متر) بود؛ در حالی که، کرت فرعی شامل سه سطح هیومی پتاس (صفر، 500 و 1000 میلی­گرم) بود. نتایج نشان داد، بدون در نظر گرفتن تیمار کودی، وزن تر شاخساره و کیفیت ظاهری در تیمار شوری 16 دسی زیمنس بر متر در مقایسه با گیاهان شاهد به ترتیب کاهش معنی دار 02/19 و 34/24% نشان دادند. دیگر ویژگی مثبت گیاه فیلا در تنش شوری 16 دسی زیمنس بر متر، وضعیت به نسبت مطلوب رنگدانه های گیاهی بود. افزون بر این، کیفیت ظاهری همبستگی قوی و مثبتی با طول شاخساره، وزن تر و خشک شاخساره و وزن تر ریشه نشان داد. به طور کلی نتایج بیانگر آن بود که فیلا در زمان تنش شوری از ویژگی های رشدی خود کاسته است. بدین ترتیب از کیفیت ظاهری در شوری بالا تا حدودی کاسته شد؛ اما در عوض سبزینگی فیلا در شرایط تنش حفظ شد. بر اساس نتایج وزن تر و خشک شاخساره و ریشه، محتوای نسبی آب (RWC) برگ و کیفیت ظاهری گیاه فیلا تا سطح شوری 8 دسی زیمنس بر متر از وضعیت مطلوبی برخودار بود و نیازی به استفاده از تیمار هیومی­پتاس تا این سطح از تنش وجود ندارد. در سطوح شوری بالا (12 و 16 دسی زیمنس بر متر)، ویژگی های مورفوفیزیولوژیک فیلا کاهش یافت. در نتیجه در سطح شوری بالا برای بهبود وضعیت کلی گیاه، کاربرد هیومی پتاس پیشنهاد می شود. به طوری که، هیومی پتاس 500 میلی گرم بر لیتر سبب افزایش طول شاخساره، تعداد شاخساره جانبی و RWC در سطح شوری 16 دسی زیمنس بر متر شد. افزون بر آن، 1000 میلی گرم بر لیتر هیومی پتاس، سبب بهبود رنگدانه های گیاهی در تیمار شوری 12 دسی زیمنس بر متر گردید.

مقدمه: با توجه به اینکه شکستگی ریشه یکی از مشکلات عمده دندانهایی است که درمان ریشه شده اند و با قبول این حقیقت که مطالعات گذشته کاهش کمی را در میزان استحکام شکست ریشه دندان بدنبال درمان ریشه در مقایسه با روشهای قدیمی نشان داده اند، هدف از مطالعه حاضر مقایسه میزان نیروی لازم برای شکست ریشه دندان به دنبال دو روش مختلف آماده سازی توسط فایل های چرخشی (R) و دستی (H) و دو روش مختلف پر کردن جانبی (L) و عمودی (V) گوتاپرکا بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی تعداد یکصد عدد دندان پره مولر کشیده شده فک پایین انسان انتخاب شد. دندانها عمود بر محور طولی ریشه در 3 میلیمتر بالای سمنتوانامل قطع شد. با ساخت لیگامنت پریودنتال مصنوعی، دندانها بصورت عمودی درون آکریل مانت شدند. سپس دندانها بطور تصادفی به 4 گروه 25 تایی بر حسب روش آماده سازی و نوع تراکم گوتا تقسیم شدند. آماده سازی کانال به روش دستی توسط فایلهای استنلس استیل با تکنیک استپ بک انجام شد. آماده سازی چرخشی توسط فایلهای نیکل تیتانیوم سیستم Race به روش کراون – داون انجام شد. کانالها با استفاده از دو روش پرکردگی جانبی و عمودی مسدود شده و پس از آن با استفاده از نوک مخروطی که در ماشین آزمایش Zwick قرار گرفته بود نیرو به ریشه دندان وارد شد. در تمام مدت وارد آمدن نیرو، منحنی افزایش فشار بر روی مانیتور رسم می گردید. از روی افت ناگهانی منحنی ترسیم شده توسط دستگاه نقطه شکست ریشه مشخص می شد. نیروی لازم برای شکست بر حسب نیوتن (N) ثبت شد. از روی نمودارهای ترسیم شده با استفاده از نرم افزار Origin.5.0 میزان انرژی لازم تا شکست، شیب ناحیه الاستیک و تغییر طول تا شکست محاسبه شد. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آنالیز واریانس و تست دانکن آنالیز شدند.یافته ها: طبق نتایج بدست آمده میانگین نیروی لازم برای شکست در گروه چرخشی – تراکم جانبی (RL) بالاترین میزان (524N) و میانگین نیروی لازم برای شکست در گروه چرخشی – تراکم عمودی (RV) پایین ترین میزان (319N) بود. بر اساس آزمون دانکن بین دو گروه آماده سازی دستی تراکم جانبی و آماده سازی چرخشی – تراکم عمودی و نیز ما بین دو گروه آماده سازی دستی – تراکم عمودی و آماده سازی چرخشی – تراکم جانبی و همچنین بین دو گروه آماده سازی چرخشی – تراکم جانبی و آماده سازی چرخشی – تراکم عمودی تفاوت میانگین نیروی لازم برای شکست معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: استحکام شکست ریشه هایی که به روش تراکم عمودی پر شده بودند، صرف نظر از روش آماده سازی کانال در مقایسه با گروهی که توسط روش تراکم جانبی پر شده بودند پایین تر بود. روش آماده سازی کانال (دستی یا چرخشی) استحکام شکست ریشه را تحت تاثیر قرار نداد.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت کاهش سطح اکلوزال به منظور پیشگیری از درد پس از اینسترومنتیشن اندودنتیک و تناقضاتی که در این مورد وجود دارد این مطالعه با هدف بررسی اثر کوتاه کردن سطح اکلوزال با توجه به شرایط پیش از درمان بر درد بعد از آماده سازی کانال در درمان ریشه دندان انجام شد. مواد و روشها: این تحقیق به روش تجربی از نوع کارآزمایی بالینی بر روی 121 نفر از بیمارانی که به درمان اندودنتیک یکی از دندانهای خلفی شان نیاز داشتند صورت پذیرفت. اطلاعات مربوط به شماره دندان، سن، جنس و یافته های بالینی شامل زنده بودن پالپ، درد قبل از درمان، حساسیت به دق، وجود رادیولوسنسی پری رادیکولار، وجود تورم و براکسیسم ثبت گردیدند. دندانهای تحت درمان به طور تصادفی در یکی از سه گروه زیر قرار گرفتند. 1) Total occlusal reduction 2) Simulated occlusal reduction (Non functional cusp reduction) 3) Control (Occlusion untouched) پس از اینسترومنتیشن کانال و قراردادن پانسمان موقت به تمام بیماران پرسشنامه ای داده شد که وضعیت دردشان را در طی 24 ساعت پس از پاکسازی و آماده سازی کانال مشخص نمایند. در نهایت پرسشنامه ها جمع آوری شده، اطلاعات آنها با آزمون کای- دو (p<0.05) (chi square) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: رابطه معنی داری میان کاهش سطح اکلوزال دندانهای تحت درمان با میزان درد طی 24 ساعت بعد از اینسترومنتیشن مشاهده شد (p<0.05). 83% افراد گروه (1) دارای درد خفیف یا فاقد درد بودند در حالی که در افراد گروه (2) و (3) این میزان به ترتیب 59% و 55% بود. همچنین میزان درد شدید در گروه اول تنها 5%، در گروه دوم 11% و گروه سوم 18% گزارش شد. در باره رابطه شرایط قبل از درمان با درد پس از اینسترومنتیشن نیز در موارد زیر رابطه معنی داری یافت شد: جنسیت، شماره دندان، وضعیت پالپ، درد قبل از درمان و وجود رادیولوسنسی پری رادیکولار. نتیجه گیری: خانم ها با دندانهای مولر، پالپ نکروزه، دارای درد قبل از درمان و فاقد رادیولوسنسی پری رادیکولار درد بیشتری را نسبت به سایر بیماران تجربه می کنند. به منظور کاهش درد بعد از اینسترومنیشن، کاهش سطح اکلوزال در بیماران به ویژه در افرادی که واجد تمام یا تعدادی از شرایط ذکر شده هستند، توصیه می شود.

با ترمیم و نگهداری دندان های معالجه ریشه شده، نه تنها از ایجاد ناحیه بی دندانی جلوگیری می شود بلکه از جابجایی دندانهای طرفی و مقابل نیز ممانعت بعمل می آید.  Postها اغلب در دندان های معالجه ریشه شده به عنوان بخشی از ترمیم کامل تاج مورد استفاده قرار می گیرند. از شیوه های حرارتی، شیمیایی، مکانیکال جهت خارج سازی گوتاپرکا از داخل ریشه دندان و تهیه فضای Post استفاده می گردد. در این بررسی جهت خارج سازی گوتابرکا از وسایل زیر استفاده شد: الف) Hot Plugger ب) Gates Glidden ج)Peeso Reamer ، در 60 دندان کشیده شده انسان با باقی گذاردن 5 میلی متر کوتاپرکا در انتهای ریشه از ابزارهای فوق استفاده گردید پس از یک هفته از تکمیل معالجه ریشه، میزان تأثیر این شیوه های روی نشت آپیکال (انتهای ریشه) ثبت گردید.نتایج نشان دهنده وجود اختلاف معنی دار بین گروههای مورد مطالعه بوده است. حداقل میزان میانگین نشت در گروه Hot Plugger به میزان 1.945 میلی متر و حداکثر میانگین در گروه Peeso Reamer به میزان 4.669 میلی متر بوده است. در گروه Gates Glidden این میزان 3.843 میلی متر بوده است. نتیجه این بررسی حاکی از آن است که جهت خارج نمودن گوتاپرکا از کانال ریشه دندان پلاگر داغ وسیله مناسبتری می باشد.

در این تحقیق، تهیه و بهینه سازی فرمولاسیون اسپری و آئروسل سازی داروی ناتوان کننده مدتومیدین هیدروکلراید صورت گرفته است. در این فرمولاسیون ها اجزایی شامل دارو، حلال (متانول، اتانول و ایزوپروپانول)، اسپان 85 و پیشرانه (پروپان) مورد استفاده قرار گرفته اند. برای تهیه اسپری، کلیه اجزا باید یک محلول مایع تک فازی تشکیل می دهند. تست های اولیه و رفتار فازی فرمولاسیون حاوی دارو، الکل، اسپان 85 و پیشرانه (پروپان) و نیز رفتار فازی مقادیر متفاوت از داروی مدتومیدین هیدروکلراید برحسب مقادیر متفاوت از حلال های اتانول، متانول و ایزوپروپیل الکل و پیشرانه پروپان مورد بررسی قرار گرفته و حداکثر پروپان مصرفی برای تشکیل محلول تک فازی در حالت های مختلف تعیین شد. برای داروی مدتومیدین هیدروکلراید، اتانول و ایزوپروپانول نسبت به متانول، حلال های مناسب تری هستند. با توجه به اطلاعات به دست آمده از آزمایشات انجام گرفته، فرمولاسیون بهینه دارو با بالاترین غلظت ممکن تعیین شده است. فرمولاسیون مدتومیدین هیدروکلراید 5.5% با استفاده از 1 گرم مدتومیدین هیدروکلراید، 10 میلی لیتر اتانول (44%)، 0.25 گرم اسپان 85 (1.4%) و 20 میلی لیتر پروپان (49%) به دست آمد و آئروسل مطلوب (از لحاظ پایداری محیطی) بعد از رهاسازی از قوطی اسپری حاصل شد.